ΑΚΙΣ (24-06-99)
Μνήμη	Πέρασαν τρία χρόνια από το τέλος του Ανδρέα Παπανδρέου. Ενός πολιτικού, που άφησε έντονα σημάδια στην πολιτική ζωή του τόπου. Του τελευταίου, ίσως, «χαρισματικού». Εβλεπα χθες το πρωί ένα μικρό αφιέρωμα στην τηλεόραση και θαύμαζα τον άνθρωπο εκείνο, που χωρίς ουσιαστικά να λέει τίποτα, νόμιζες ότι τα έλεγε όλα! Ανοιγε τα χέρια του στο πλήθος, έλεγε πέντε κουβέντες και προκαλούσε παραλήρημα! Ο τελευταίος των «λαϊκών» ηγετών, που θα κριθεί από την ιστορία περισσότερο για την ιδιωτική του ζωή παρά για την πολιτική του δραστηριότητα. Πολυτάραχη ζωή, πολυτάλαντος άνθρωπος. Και στη μνήμη του, να ένα περιστατικό, άγνωστο σχεδόν. Το 1974, οι λιγοστοί φίλοι του στον Πειραιά, του κανόνισαν «κεντρική» ομιλία στην Αίγινα. Πριν από την εκδήλωση, όμως, έγινε «τσιμπούσι» γενναίο και κατανάλωση ποτού δυνατή. Η ομιλία έγινε, ο κόσμος -όχι πολύς- χειροκρότησε και ζητωκραύγασε. «Πώς σας φάνηκα;» ρώτησε ο πρόεδρος τους φίλους του. Ενας από την παρέα, που είχε μαζί του θάρρος, απάντησε στην ερώτηση με ένα ανέκδοτο! Εκείνο, με τον παπά, που για να εκφωνήσει τον πρώτο του λόγο από άμβωνος, κατανάλωσε κάμποσο γλυκό κρασί στο Ιερό. Το ανέκδοτο, θυμάμαι, τελείωνε με τα λόγια του δεσπότη προς τον παπά: «Κι όταν, παιδί μου, τελειώνουμε τον λόγο μας, δεν λέμε "ολέ" αλλά "αμήν"! Και δεν κατεβαίνουμε από τον άμβωνα... τσουλήθρα, αλλά κανονικά»! Ο Παπανδρέου -ενώ όλοι είχαν μείνει άναυδοι με το «θράσος» του φίλου του- γέλασε δυνατά και είπε: «Αρα, ήμουν πολύ καλός»! ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ