ΠΡΟ-ΒΟΛΕΣ (10-06-99)
Πλατεία Κοτζιά	Η διαμόρφωση της πλατείας Κοτζιά επανέφερε στο προσκήνιο ένα παλιό ζήτημα: «Γιατί τόσο λίγο πράσινο;». Η εικόνα της πλακόστρωτης πλατείας με το όντως λιγοστό πράσινο ενόχλησε όσους εξακολουθούν να ονειρεύονται τους περιποιημένους ευρωπαϊκούς κήπους των ταξιδιωτικών τους αναμνήσεων, μετεμφυτευμένους (έστω και σε μικρογραφία) σε λίγες δεκάδες τετραγωνικά μέτρα ελεύθερης αθηναϊκής γης. Είναι μέχρις ενός βαθμού δικαιολογημένες ανάλογες αντιδράσεις από κατοίκους μίας πόλης όπου το πράσινο έχει αναγορευθεί σε μικρό θεό, ακριβώς λόγω της εντυπωσιακής του υποβάθμισης. Αλλά η πλατεία Κοτζιά, όπως και η πλατεία Ομονοίας ή η πλατεία Μοναστηρακίου (πρόσφατα σε σχετική αρθρογραφία επικρίνεται υπαινικτικά η παντελής έλλειψη πρασίνου στις βραβευμένες αρχιτεκτονικές μελέτες!) δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζουμε την πλατεία της γειτονιάς μας. Της Αθήνας δεν της αξίζει να σχεδιάζεται με βάση συνοικιακά μοντέλα. Παρά την προχειρότητα και τη βιασύνη των τεχνικών υπηρεσιών του Δήμου, το αποτέλεσμα στην περίπτωση της πλατείας Κοτζιά δεν είναι καθόλου κακό: μία πλατεία απλωμένη, ελεύθερη να την περπατήσεις (χωρίς συνεχή εμπόδια) και τις βραδινές ώρες λουσμένη στο φως (ήδη πολλές διαφημιστικές εταιρείες την έχουν επιλέξει για φυσικό ντεκόρ των ταινιών τους). Κι αν θα πρέπει να κακολογήσουμε για κάτι τον Δήμο, δεν είναι το λίγο πράσινο, αλλά η ατολμία του να προχωρήσει σε κήρυξη αρχιτεκτονικού διαγωνισμού. Στερώντας από την Αθήνα λίγη από την ένταση που δονεί τα τελευταία χρόνια τις περισσότερες ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις... ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ