ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ (10-06-99)
Επακόλουθα	Ενώ όλοι αναμένουν τη διακοπή των βομβαρδισμών και την έναρξη της δύσκολης περιόδου της ειρήνευσης στη Γιουγκοσλαβία, πολλαπλασιάζονται τα δημοσιεύματα στο διεθνή Τύπο όχι τόσο για τον νέο ρόλο του ΝΑΤΟ και των όσων επέτυχε στην πρώτη δοκιμασία του στα Βαλκάνια, όσο για τον νέο ρόλο της Ρωσίας και της Κίνας έναντι του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, ειδικότερα. Αν και ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ επί προεδρίας Τζορτζ Μπους, Λάρι Ιγκλμπέργκερ, έσπευσε να δηλώσει απερίφραστα ότι ο πόλεμος του ΝΑΤΟ για το Κοσσυφοπέδιο απέφερε μια «πύρρειο νίκη», που θα οδηγήσει σε μια «ψυχρή ειρήνη» χωρίς επιστροφή των προσφύγων και πτώση του Μιλόσεβιτς, ο πρώην σύμβουλος του Λευκού Οίκου επί προεδρίας Κάρτερ και μέχρι πρόσφατα πρεσβευτής των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, Ρόμπερτ Χάντερ, στέκεται περισσότερο στις εκτιμήσεις του γύρω από τον νέο ρόλο της Ρωσίας και τις σχέσεις ΗΠΑ - Κίνας. Το σημαντικό -κατά τον Χάντερ- είναι ότι οι ΗΠΑ παραχώρησαν το δικαίωμα στη Ρωσία να παρέμβει ως παράγοντας διευθέτησης κρίσεων στην Ευρώπη και, κατ' επέκτασιν, ως παράγοντας συγκράτησης του ΝΑΤΟ. Πριν από τον πόλεμο, για τη Ρωσία ήταν αδύνατο να διεκδικήσει χώρο στην περιοχή, ενώ τώρα έχει ανοικτό τον δρόμο. Και όχι μόνον: Ενώ το ΝΑΤΟ κινήθηκε μονομερώς και υπολόγιζε να συνεχίσει και στο μέλλον αυτήν την τακτική, αναγκάσθηκε να παραδεχθεί τα όριά του. Τώρα οι ΗΠΑ -υποστηρίζει ο Χάντερ- είναι αναγκασμένες να στηρίξουν ακόμη περισσότερο και οικονομικά τη Ρωσία και να έρθουν σε πολιτική συμφωνία μαζί της. Η Κίνα, από την εξέλιξη της βαλκανικής περιπέτειας με το επιβαρρυντικό στοιχείο του βομβαρδισμού της κινεζικής πρεσβείας στο Βελιγράδι, έγινε ένα καθαρά «αμερικανικό πρόβλημα». «Η Κίνα -επισημαίνει ο Χάντερ- βλέπει την έδρα της στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ως το μοναδικό μέσο που έχει στα χέρια της για να προβληματίσει εμάς και το ΝΑΤΟ και θα το χρησιμοποιήσει». ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΑΦΗΣ