ΑΚΙΣ (10-06-99)
Υστερία	Ασφαλώς και είναι σοβαρό το θέμα με τις «διοξίνες». Εμείς, όμως, οι Ελληνες, έχουμε μια τάση υπερβολής. Ετσι, μονομιάς, «κόψαμε» το κρέας, τα παράγωγά του, το γάλα, τα αυγά, τα γαλακτοκομικά προϊόντα. Από πλευράς υγιεινής διατροφής, ορθώς επράξαμεν. Αλλά όλα έχουν τα όριά τους. Δηλαδή, γιατί να δεχθώ την υστερία ορισμένων, που, αίφνης, πέταξαν από τα ψυγεία τους κάθε ίχνος «ύποπτης» τροφής, ακόμη και ελληνικών προϊόντων; Γιατί να δεχθώ, αίφνης, ότι τα αυγά από τα Μέγαρα, που αγοράζω κάθε Τρίτη από τη «Λαϊκή» της γειτονιάς μου είναι «διοξινούχα»; Γιατί να δεχθώ ότι το ελληνικό μοσχαράκι που μου κόβει με τόση επιμέλεια και φροντίδα ο χασάπης στη γωνία είναι κι αυτό «ύποπτο»; Γιατί να μη δεχθώ ως γνήσια τη σφραγίδα «ελληνικό» στο κοτόπουλο από την Ηπειρο που έχει στα ψυγεία του; Γιατί να στερηθώ τη γιαούρτη που είναι κατασκευασμένη στην Ελλάδα, από ελληνκά προϊόντα; Δεν συμμερίζομαι, σε καμιά περίπτωση την υστερία κάποιων φίλων μου, οι οποίοι στέρησαν από τα παιδιά τους κάθε ίχνος γεύσεως, αποκλείοντας ως «ύποπτες» όλες σχεδόν τις τροφές. Κι ας είμαι φανατικός της «μακαρονάδας» και των καρπών της θαλάσσης. Και, το κυριότερο, δεν καταλαβαίνω την υστερία ορισμένων, οι οποίοι μετατρέπονται, αίφνης, σε φανατικούς διώκτες της «διοξίνης»,αλλά μόλις τελειώσουν την αγόρευση (και την ...απαγόρευση) γύρω από κάθε τι «επικίνδυνο» και «διοξινούχο» ανάβουν ένα (υγιεινό και χωρίς διοξίνη) ...τσιγάρο! ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ