Αδρεναλίνη
Δημήτρης Καπράνος
| | ΑΚΙΣ (26-06-98) | |
|
«Ληστεία μετά φόνου»! Ηταν «η είδηση» για το αστυνομικό ρεπορτάζ, όταν 25 περίπου χρόνια πριν, ξεκινούσαμε την περιπλάνησή μας στον θαυμαστό κόσμο της δημοσιογραφίας. Ηταν οι λέξεις που εκτόξευαν την αδρεναλίνη στα ύψη. Κάποιος είχε στερήσει τη ζωή συνανθρώπου του με σκοπό την αποκομιδή παρανόμου λείας. «Πρώτο θέμα» την άλλη ημέρα στις εφημερίδες. «Πόσο να γράψω, κ. διευθυντά;», «σεντόνια, παιδί μου, σενντόνια!». Κι έγραφα, περιγράφοντας κάθε τι πού είχαν δει τα μάτια μου «στον τόπο του εγκλήματος» και έδινα τα χειρόγραφά μου στον αστυνομικό συντάκτη, και κείνος τα έπαιρνε και τα έκανε ό,τι ήθελε! Πού να δώ το όνομά μου στην εφημερίδα τότε! Πέρασε αρκετός καιρός «μαθητείας» και μετά άρχισα να υπογράφω με «τα αρχικά». Ομως, πάντα, μόλις ακουγόταν στο τηλέφωνο ο αξιωματικος υπηρεσίας να λέει «ληστεία μετά φόνου», τα ελατήρια της καρέκλας γίνονταν τεράστια και με εκτόξευαν στο δρόμο, με τα χαρτιά και το στιλό στην τσέπη, να τρεχω για ταξί. Χθες, άκουσα την είδηση στο ραδιόφωνο, καθώς γύριζα από ένα πολιτικό ραντεβού. «Ληστεία στον ΟΤΕ του Αμαρουσίου - νεκρός υπάλληλος, πατέρας δυο παιδιών - έβγαινε στη σύνταξη σε δυο χρόνια». Ασυναίσθητα, το χέρι μου πάτησε το κουμπί και το ψηφιακό ραδιόφωνο σταμάτησε στον πρωτο μουσικό σταθμό που βρήκε. Τώρα, που γράφω στη στήλη, αναρωτιέμαι τι μειώθηκε περισσότερο. Η αδρεναλίνη ή η ευαισθησία μου;
Δημήτρης Καπράνος | |
|