Οι πολιτικοί κληρονόμοι
|
«Θα ήταν έγκλημα εάν το ΠΑΣΟΚ επέστρεφε σε πρακτικές και αντιλήψεις των δύο προηγουμένων δεκαετιών». Το είπε προχθές ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας κ. Γιάννος Παπαντωνίου. Οχι με αφορμή το πολιτικό μνημόσυνο του Α. Παπανδρέου, αλλά θέλοντας να τονίσει εμφαντικώς την ανάγκη όπως η κυβέρνηση εμμείνει στην πολιτική επιβολής των διαρθρωτικών αλλαγών στην οικονομία. Ωστόσο οι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι για τα όσα ωραιοποιημένα, εξιδανικευμένα και εξόχως εγκωμιαστικά, ακούγονται κατά το τελευταίο τριήμερο για τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, με αφορμή τη συμπλήρωση διετίας από του θανάτου του. Και δεν αναφερόμαστε στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που εξακολουθούν να ομνύουν στο έργο και στην προσφορά του Α. Παπανδρέου, αλλά σε όσους μέσα και έξω από την κυβέρνηση έχουν αναλάβει την κατεδάφιση των «αντιλήψεων και πρακτικών» του παπανδρεϊσμού.
Η επισήμανση αυτή δεν πηγάζει από κανένα είδος μνησικακίας. Το πέρασμα του Α. Παπανδρέου από την πολιτική ζωή του τόπου ανάγεται, πλέον, στην κρίση της Ιστορίας. Εκείνο που εξακολουθεί να έχει ενεργό σημασία για όλους μας είναι η πολιτική κληρονομιά του ιδρυτού του ΠΑΣΟΚ. Με αφορμή, λοιπόν, το πολιτικό μνημόσυνο, ουδείς μας αντελήφθη αν και κατά πόσον το κυβερνών κόμμα αποδέχεται ή αποποιείται την κληρονομιά αυτή. Αν, δηλαδή, οι διάδοχοί του στο κόμμα και στην κυβέρνηση θεωρούν ότι ο εκλιπών κατέλιπε πλούσια περιουσιακά στοιχεία, τα οποία ευλόγως αποδέχονται, αναλαμβάνοντας να τα διαχειρισθούν και να τα αξιοποιήσουν. Ή, αν πιστεύουν, ότι άφησε μόνον οφειλές, υποχρεώσεις και ελλείμματα, οπότε οι διάδοχοί του είτε πρέπει να τα αναγνωρίσουν, ως φυσικοί κληρονόμοι και υπόχρεοι, είτε πρέπει να αποποιηθούν κάθε συγγένεια και σχέση με τον εκλιπόντα.
Το θέμα δεν είναι διόλου θεωρητικό ή επουσιώδες. Η σημερινή κυβέρνηση εξαγγέλλει και επιδιώκει να εφαρμόσει μια πολιτική, η οποία πλήττει κυρίως τους αποδέκτες των δάνειων «κοινωνικών παροχών» της 10ετίας του '80 και θίγει τα προνόμια που παρεχώρησε το παπανδρεϊκό καθεστώς, σε κλάδους, συντεχνίες και στελέχη του, στο πλαίσιο των πελατειακών σχέσεων κράτους - ψηφοφόρου. Αυτοί, λοιπόν, οι νομείς κεκτημένων δικαιωμάτων ή χαριστικών προνομίων καλούνται, πρωτίστως σήμερα, πειθόμενοι ή εξαναγκαζόμενοι, να αποδεχθούν την κυβερνητική πολιτική. Προφανώς, δε, ούτε η πειθώ είναι εφικτή ούτε ο εξαναγκασμός μπορεί να περάσει, όταν η πολιτική κληρονομιά του Α. Παπανδρέου παραμένει έκδηλα αμφιλεγόμενη από την ίδια την κυβέρνηση.
Αν πράγματι οι κ. Σημίτης, Παπαντωνίου κ.ά. πιστεύουν πράγματι ότι υπήρξαν εγκληματικές «οι πρακτικές και αντιλήψεις των δύο προηγουμένων δεκαετιών» ας βγουν να πουν στον ελληνικό λαό γυμνή την αλήθεια. Διαφορετικά κινδυνεύει η δική τους πολιτική με ξεγύμνωμα. Και μάλιστα του τύπου Κολλά, Μαρκάκη, κ.λπ....
|
| |
