ΣΤΑΣΕΙΣ (24-06-98)

Βιαιόσφαιρα

Ντρέπονται. Και το ομολογούν ευθέως. Προ ημερών ο Βρετανός πρωθυπουργός, προχθές ο Γερμανός καγκελάριος. Ντρέπονται γαι τους οπαδούς των εθνικών τους ομάδων, που σπέρνουν τη βία στη Γαλλία και θερίζουν κεφαλές. Η δηλωμένη ντροπή τους ίσως είναι το μόνο θετικό στην όλη υπόθεση, τουλάχιστον αν τη συσχετίσουμε με τις αντιδράσεις που παρατηρούνται στον τόπο μας όταν δικοί μας χουλιγκάνοι διαπρέπουν στο άθλημα της βίας και μάλιστα εκτός έδρας, στο Ισραήλ, στην Ισπανία κι όπου αλλού. Εδώ, λοιπόν, και ενόσω οι ιδιοκτήτες των ομάδων παινεύουν τους στρατούς τους, τους «επιστήμονές τους», η πολιτεία τηρεί αναιδήμονα σιωπή και οι περισσότεροί μας δηλώνουμε βέβαιοι ότι τα παιδιά μας προκλήθηκαν αγρίως, λ.χ. από τους Ισπανούς αστυνομικούς, γι' αυτό και αναγκάστηκαν να αντιδράσουν. Και προσθέτουμε σ' αυτή μας τη βεβαιότητα τις δριμύτατες κατηγορίες μας για τα ξένα κανάλια τα οποία, «ανθελληνικώς» δρώντα, προβάλλουν σκηνές που καταρρακώνουν τη διεθνή εικόνα της χώρας. Τουλάχιστον οι Αγγλοι και οι Γερμανοί επίσημοι δεν δίστασαν να δηλώσουν καταντροπιασμένοι, οι δε ποδοσφαιριστές, αντί να αναλυθούν σε ύμνους για τον «δωδέκατο παίκτη τους», σκέφτηκαν, επίσης ντροπιασμένοι, ότι το μόνο φρόνιμο που έχουν να πράξουν είναι να αποχωρήσουν από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα· ένα πρωτάθλημα που πληγώνεται από τη βία των πεπολιτισμένων, των Δυτικών, παρότι οι Γάλλοι υπεύθυνοι της ασφαλείας, πατώντας οκνηρά πάνω στα γνωστά χνάρια, ήταν πεπεισμένοι ότι η αθλητική γαλήνη θα κινδύνευε μόνον από τους κακούς τριτοκοσμικούς (ισλαμιστές και λοιπούς). Αλλά τα σενάριά τους αποδείχθηκαν βεβαρημένα από προκατάληψη. Δεν συνιστά βεβαίως θεραπευτική πρόταση η ομολογία της καταισχύνης. Τόσο ο κ. Μπλερ όσο και ο κ. Κολ, για να διευκολύνουν τη στηλιτευτική τους πρόθεση, αναφέρθηκαν στους ομοεθνείς τους χουλιγκάνους σαν να μη είναι σάρκα από τη σάρκα των κοινωνιών τους, αλλά μια περίκλειστη ομάδα ανθρώπων που είτε πέφτουν από τον ουρανό είτε φυτρώνουν από το χώμα, όπως φύτρωναν στη επικράτεια του μύθου οι γίγαντες όταν ο Ιάσων πέταγε πίσω του τα δόντια του δράκοντα. Επί παραδείγματι, ο Γερμανός καγκελάριος δεν θεώρησε σκόπιμο να μιλήσει για την ασυλία που απολαμβάνουν στη χώρα του, και υπό τη δική του διοίκηση, οι νεοναζιστές, οι αγαπητικές σχέσεις των οποίων με το αστυνομικό σώμα έχουν κατ' επανάληψη βεβαιωθεί. Αλλά οι εραστές της αθλητικής βίας, είτε την εντάσσουν σε ρατσιστικές και ακροδεξιές στρατηγικές είτε όχι, δεν είναι εξωγήινοι, ούτε και φταίει για την ωμότητά τους η περιστασιακή μέθη. Το τελευταίο που δικαιούμαστε, λοιπόν, είναι να παριστάνουμε τους τέταρτους διαιτητές ενόσω η διεθνής των βιαίων σκοράρει ανέτως.

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ