Τριακοστός έβδομος

Η «ουρά» προχωρούσε αργά, βασανιστικά. Η ατμόσφαιρα μέσα στο υποκατάστημα του ΙΚΑ είχε γίνει αποπνικτική από τα χνώτα και τα τσιγάρα (σίγουρα σε κάποιο τοίχο θα υπήρχε η πινακίδα, από χέρι καλλίγραφης υπαλλήλου, «Απαγορεύεται το κάπνισμα», αλλά ποιος τα προσέχει αυτά). Τον πονούσαν τα πόδια του, ήθελε να πάει και στην τουαλέτα, αλλά πώς να χάσει τη σειρά του. Κάθε τόσο κοίταζε το ρολόι του. Είχαν περάσει ακριβώς τρεις ώρες, όταν πλησίασε στο γκισέ. Ενας ακόμη μπροστά του και μετά εκείνος, για να εξυπηρετηθεί από τον υπάλληλο. Δεν πίστευε στ' αυτιά του, όταν τον άκουσε να λέει ότι «λυπούμαστε, αλλά μόνο οι τριάντα πέντε πρώτοι σήμερα, οι άλλοι άλλοτε». Ο δικός του αριθμός ήταν το τριάντα επτά. Αυτός, ο τριακοστός έβδομος, ήταν Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης, του Σώματος που έχει συσταθεί για τον έλεγχο και την καταγραφή των κακώς κειμένων στη δημόσια διοίκηση. Τέτοιοι τριακοστοί έβδομοι είναι όλοι οι Ελληνες που συναλλάσσονται με ένα Δημόσιο, το οποίο ποτέ δεν έμαθε να σέβεται τον πολίτη -το χρόνο του και τον πόνο του. Γιατί αυτή η εικόνα του ξεχαρβαλώματος επικρατεί παντού. Από χειρουργεία έως πολεοδομικά γραφεία, από εφορίες έως εξωτερικά ιατρεία, από νομαρχίες έως οργανισμούς. Τρεις ώρες χαμένες για μία πληροφορία, τρεις ημέρες για επείγοντα περιστατικά, τρία χρόνια για μία σύνταξη. Αυτές είναι οι επιδόσεις των εχθρικών υπηρεσιών που είναι επανδρωμένες με υπαλλήλους, οι οποίοι ή συνεχίζουν να μάχονται κι ας ξέρουν ότι τίποτε δεν διορθώνεται ή έχουν παραιτηθεί κι αδιαφορούν. Και αυτή είναι η κατάσταση που διαπιστώνουν με πορίσματά τους, που εδόθησαν χθες στη δημοσιότητα, οι Ελεγκτές Δημόσιας Διοίκησης. Τα πορίσματα αυτά θα έχουν, ασφαλώς, την τύχη παρομοίων προηγουμένων, τα οποία στοιβάζονται, δεόντως πρωτοκολλημένα, επάνω σε άλλα ανάλογα προηγουμένων ετών. Διότι, βεβαίως, το ζήτημα δεν είναι να διαπιστώσουμε πόσο άθλια λειτουργεί το Δημόσιο. Αυτό όλοι το γνωρίζουμε, γιατί το ζούμε. Το ζήτημα είναι τι γίνεται μετά τις διαπιστώσεις. Και η απάντηση είναι: τίποτε. Ιδια, δε, θα παραμένει η απάντηση, όσο οι κυβερνώντες, οι όποιοι, δεν αποφασίσουν να αναμετρηθούν με το θηρίο της δημοσιοϋπαλληλίας. Το οποίο έχει αναπτύξει πανίσχυρη άμυνα σε κάθε απόπειρα ελέγχου, αφού ο έλεγχος δεν έχει τη φυσική του συνέχεια, δηλαδή την κύρωση. Διότι μπορεί μεν η έλλειψη πόρων να αποτελεί μια αντικειμενική αδυναμία. Αλλά η έλλειψη σεβασμού προς τον πολίτη καλλιεργείται από την ασυδοσία.