Αντίφαση

Η μάχη των διαρθρωτικών αλλαγών που δίνει η κυβέρνηση του κ. Κ. Σημίτη προσκρούει στη βασική αντίφαση που χαρακτηρίζει το ίδιο το κυβερνών κόμμα. Καλείται να εφαρμόσει μια πολιτική στην οποία η ίδια η κομματική του βάση σε μεγάλο βαθμό δεν πιστεύει. Υποστηρίζουν αρκετοί ότι η κυβερνητική πολιτική υπονομεύεται από τις αντιδράσεις της εσωκομματικής αντιπολίτευσης στο ΠΑΣΟΚ. Αυτό δεν είναι ακριβές. Ασφαλώς και οι αντιπολιτευόμενοι τον κ. Σημίτη θα ήθελαν να πλήξουν την πολιτική του. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η αδυναμία της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ να πείσει τους ψηφοφόρους του για την αναγκαιότητα της ακολουθούμενης πολιτικής. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που επί σειράν ετών γαλουχήθηκαν από τα διδάγματα του Ανδρέα Παπανδρέου, που εφήρμοζαν οι συνεργάτες του, όπως ο κ. Σημίτης, για το ρόλο του κράτους-προστάτη, για τις κοινωνικοποιήσεις, για την επιβολή του δημόσιου ελέγχου στην ιδιωτική πρωτοβουλία, για την ανάδειξη των συνδικαλιστών ως καθοριστικού παράγοντα της πολιτικής και οικονομικής ζωής. Αυτοί οι άνθρωποι, που είναι πλέον και ιδεολογικά «κρατικιστές», καλούνται να αντιληφθούν ότι έχουν αιφνιδίως μεταβληθεί οι συνθήκες κι ότι είναι υποχρεωμένοι να προσαρμοσθούν σε μια νέα πραγματικότητα, που τους είναι αδιανόητη. Κι είναι μέχρι ενός σημείου φυσικό να αντιδρούν και να στρέφονται σε ακραίες λύσεις ή να προτιμούν να υπερψηφίσουν κόμματα διαμαρτυρίας, όπως το ΔΗΚΚΙ. Αυτό διαβλέπουν και οι της εσωκομματικής αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ και προσπαθούν να το εκμεταλλευθούν. Αλλά δεν το προκαλούν. Αυτοί, ούτως ή άλλως, αυτή τη στιγμή σύρονται από τις αντιδράσεις που διαμορφώνονται σε κοινωνικό επίπεδο.

Γιάννης Λοβέρδος