ΣΤΑΣΕΙΣ (18-06-98)

Ξ-υλοποιήσεις...

Οσοι βρίσκονταν μαζί με τον φοιτητή Δημήτρη Κουσουρή, μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΦΕΕ, που ξυλοκοπήθηκε αγριότατα και τραυματίστηκε βαρύτατα, επιμένουν ότι η απρόκλητη μεν, καλά οργανωμένη δε επίθεση από μια ντουζίνα καδρονοφόρους έγινε μπροστά στα μάτια των αστυνομικών που παρέμειναν απαθείς, απαθέστατοι, και δεν μπήκαν καν στον κόπο να ειδοποιήσουν κάποιο ασθενοφόρο για να παραλάβει τους τραυματισμένους. Ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως ισχυρίζεται, ως εικός, το εντελώς αντίθετο. Προφανώς στηρίζεται στο δικό του δίκτυο πληροφοριών, δηλαδή στους ίδιους τους αστυνομικούς που καταγγέλλονται για τη μεροληπτικότατη αδιαφορία τους. Και λοιπόν; Υπήρχε τάχα καμία πιθανότητα να ομολογήσουν συντετριμμένοι οι άντρες της Ασφάλειας ότι δεν έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στα αίματα που έτρεχαν και στα κεφάλια που έσπαγαν; Υπήρχε πιθανότητα να αποδεχθούν ότι έσφαλαν, διακινδυνεύοντας έτσι τη σταδιοδρομία τους; Είπαν λοιπόν αυτά ακριβώς που ήξεραν ότι περιμένει να ακούσει ο πολιτικός τους προϊστάμενος. Τα πρόσφατα γενικευμένα επεισόδια μεταξύ διαμαρτυρομένων εκπαιδευτικών και ΜΑΤ δεν έδειξαν μόνον ότι η κοινωνική απείθεια ενδέχεται να εκφραστεί και βιαίως. Φανέρωσαν και κάτι επιπλέον, που η κυβέρνηση θεώρησε φρόνιμο να το παρακάμψει: ότι η περιβόητη δημοκρατική διαπαιδαγώγηση των Δυνάμεων Ασφαλείας έλαβε τέλος, ότι τώρα πλέον οι ένστολοι μπορούν να απελευθερωθούν από την κάποια «συστολή» των προηγούμενων ετών και να επιδοθούν απερίσπαστοι στο φρονηματιστικό τους έργο. Μπορούν ας πούμε να επιτίθενται δέκα εναντίον ενός, πάνοπλοι εναντίον αόπλων, μπροστά στις κάμερες μάλιστα και στους φακούς, και να μην ακουστεί το παραμικρό εναντίον τους από τους ικανοποιημένους αρμοδίους, οι οποίοι απλώς θα εμφανίσουν την επίθεση σαν άμυνα. Μπορούν να σημαδεύουν σώματα ανθρώπινα με τα καπνογόνα και τα δακρυγόνα τους (κι όχι να τα πετάνε απλώς στον αέρα), και πάλι να θεωρηθεί η πράξη τους απολύτως φυσική, αμυντική. Τα μονοπάτια άλλωστε είναι γνωστά, χιλιοπατημένα: Οσοι εκ των πολιτών διανοηθούν να σηκώσουν το χέρι τους για να προστατέψουν την κεφαλή τους από τη βιαίως κατερχόμενη ράβδο, θα βρεθούν υπό την κατηγορία της αντίστασης κατά της αρχής· κι αν τολμήσουν να ψελλίσουν και κανένα «Παναγιά μου!» ή «Χριστέ μου» εν όσω «παιδαγωγούνται», θα εισπράξουν και την κατηγορία της εξυβρίσεως των θείων. Πόσο νόημα δημοκρατίας διασώζει άραγε η σταδιακώς διαμορφούμενη Ελλάς Ελλήνων εκσυγχρονιστικώς δερομένων, μια Ελλάδα που τεμαχίζεται βολικά από την εξουσία σε «ασήμαντες μειοψηφίες»; Η κυβέρνηση, απασχολημένη να κατασκευάζει αφίσες για να εκτονώσει την εσωτερική της αντιπολίτευση, δεν δείχνει πρόθυμη να ασχοληθεί με τέτοια τριτεύοντα ερωτήματα. Αλλά εν πάση περιπτώσει, κάποια στιγμή θα χρειαστεί να απαντήσει αν αποφάσισε οριστικά ότι η υλοποίηση του εκσυγχρονισμού ισοδυναμεί αφεύκτως με την... ξυλοποίησή του.

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ