ΤΙ-ΒΙ-Α (11-06-98)
Πιο πληκτική τελετή έναρξης αγώνων από την προχθεσινή των Γάλλων για το Μουντιάλ δεν έχω δει. Ο καρνάβαλος της Πάτρας είναι πολύ καλύτερος. Οχι, βέβαια, ότι έχει και καμιά διαφορά. Στο ποδόσφαιρο των ημερών μας το ξέρουμε πως κυριαρχούν «αξίες» μεταμφιεσμένες και πως η ιδέα της «ευγενούς άμιλλας» και της «συμφιλίωσης» των λαών υπέρ του αθλητικού ιδεώδους κάθε άλλο παρά την ουσία αποτελούν πλέον των μεγάλων μαχών στους χλοοτάπητες. Τώρα δεν ξέρω αν ακριβώς αυτή ήταν η ευφυής σύλληψη των Γάλλων, που -με τους παραφουσκωμένους πλαστικούς γίγαντες, οι οποίοι υποτίθεται συμβόλιζαν ο καθένας και μια Ηπειρο-, ήθελαν να πουν στην Υφήλιο πως το ίδιο ψεύτικα και παραφουσκωμένα είναι και τα παραμύθια, που μιλάνε για λαούς με ίδια δικαιώματα στη ζωή και το μέλλον και πως στην πραγματικότητα όλα είναι ένα κακόγουστο πανηγύρι για λαϊκή κατανάλωση.

Δεν νομίζω, όμως, ότι ήταν τόσο «σατανική» η σκέψη τους. Απλώς απέτυχαν να παρουσιάσουν μια λαμπρή τηλεοπτική φιέστα. Γιατί φυσικά στις εορταστικές εκδηλώσεις της έναρξης και της λήξης τέτοιων αθλητικών συναντήσεων, αυτό που έχει σημασία είναι το τηλεοπτικό θέαμα, αυτό είναι η πλανητική βιτρίνα όσων θα επακολουθήσουν. Είναι οι εικόνες της μικρής οθόνης, που με απλοϊκούς αλλά συνεπείς συμβολισμούς μιλούν τη γλώσσα της παγκόσμιας επικοινωνίας και ενώνουν τους λαούς της γης μπροστά στο ένα και μοναδικό θέαμα.

Και η μαεστρία των δημιουργών κάθε τέτοιας φιέστας είναι να καταφέρει να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία της τηλεόρασης έτσι ώστε το τηλεοπτικό υπερθέαμα να είναι ανώτερο και εντυπωσιακότερο του πραγματικού γεογονότος, γιατί φυσικά οι τηλεθεατές είναι πολύ περισσότεροι από τους παρόντες στις γιορτές και τους αγώνες. Ισως οι Γάλλοι διοργανωτές στην αγωνία τους να μην απομακρυνθούν από το τηλεοπτικό αυτονόητο, που θα έδινε στο θέαμά τους την «παγκοσμιότητα», προτίμησαν την απλούστερη παρουσίαση, μια παρέλαση καρνάβαλου με τα απλοϊκά τους υπονοούμενα σε μια θριαμβευτική επιβεβαίωση του τηλεοπτικού αυτονόητου.

Πάντως, αυτό που ενδιαφέρει κυρίως την τηλεόραση είναι ότι πρόκειται να ακολουθήσει τις τριάντα επόμενες ημέρες, αυτό που θα συνεπάρει, θα καθηλώσει, θα ενώσει και θα διχάσει καρεκλάτους και καναπεδάτους τηλεθεατές ανά τον κόσμο. Α! η μαγεία της τηλεόρασης είναι μοναδική και είναι υπέροχη η συνάντησή της μ' εκείνη την ανάγκη του ανθρώπου να απεκδύεται την ανεξαρτησία του, να μην εμπιστεύεται τις ίδιες του τις αισθήσεις, να αποδέχεται τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας προκειμένου να στοιχηθεί με την ομάδα, να ενωθεί με τους άλλους και τότε το αθλητικό υπερθέαμα είναι το ιδανικό πρόσχημα.

Αλλωστε, το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου δεν ανήκει στο κοινό του, μια και η ευχαρίστηση που προσφέρει δεν έχει άλλο στόχο από το να μετρηθεί από τα κονσόρτσιουμ των χορηγών και παντός είδους εμπόρων με βάση τα γιγάντια κέρδη τους. Και μπορεί όλα αυτά να χαλούν τη γλυκιά αίσθηση από τις αγορίστικες μνήμες για τη χαρά της μάχης, της σύγκρουσης, της νίκης στις αλάνες με τις μπάλες στα πόδια, αλλά πώς να μην προσγειωθεί κανείς άγρια στην πραγματικότητα, όταν διαβάζει ότι ο Βραζιλιάνος σταρ της μπάλας Ρονάλντο ζήτησε «πριμ» ίσο με την τιμή ενός Μπόινγκ 747. Και γιατί όχι; Πόσους θα ταξιδέψει ένα Μπόινγκ και με πόση ασφάλεια; Ενώ ο ποδοσφαιριστής σταρ, μαέστρος της ποδοσφαιρικής εσπεράντο, υπόσχεται τα ασφαλέστερα «παγκόσμια» ταξίδια και φυσικά σίγουρα κέρδη στους χορηγούς.

«Τηλέμαχος»