ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ (11-06-98)

Αμηχανία

Οι ΗΠΑ, η Βρετανία αλλά και οι αλλες δυτικοευρωπαϊκές δυνάμεις παραπαίουν ανάμεσα στην πίεση προς τον Μιλόσεβιτς να αποδεχθεί μια συμβιβαστική λύση και στην αποτροπή των ενόπλων Κοσοβάρων από την αμφισβήτηση του διεθνούς συνοριακού στάτους κβο στην περιοχή. Ομως, αυτή καθαυτή η διεθνής παρέμβαση, αναπόφευκτη και αναγκαία, αποτελεί εκ των πραγμάτων τη μεγαλύτερη δικαίωση της ένοπλης εξέγερσης. Η κλιμάκωση της πίεσης προς το Βελιγράδι για συμβιβαστική λύση ενθαρρύνει εκ των πραγμάτων την αδιαλλαξία του Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσσυφοπεδίου. Είναι πλέον σαφές ότι κάθε ουσιαστικό βήμα προόδου που έχει γίνει για τους αλβανόφωνους στη διεθνή σκηνή δεν θα είχε υλοποιηθεί χωρίς τη δράση των ενόπλων. Η Ουάσιγκτον και οι Δυτικοευρωπαίοι εταίροι της προσπαθούν στην κυριολεξία να τετραγωνίσουν τον κύκλο: παρεμβαίνουν για να αποτρέψουν μια πολύ πιθανή βαλκανική σύρραξη κι έτσι μοιραία εγγράφουν μία ακόμη υποθήκη επί του στάτους κβο που θέλουν να προασπίσουν: την εποχή της ζωντανής τηλεοπτικής μετάδοσης και του πολιτικά ορθού δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια για μια ξεκάθαρη και αποτελεσματική Ρεαλπολιτίκ. Μιας Ρεαλπολιτίκ που είτε θα αποδεχόταν τη σκληρή σερβική καταστολή ως προϋπόθεση διατήρησης της σταθερότητας είτε θα διαχειριζόταν τη διαμόρφωση νέων διεθνών συνόρων στα νότια Βαλκάνια. Η κρίση στο Κοσσυφοπέδιο δεν είναι πεδίο για εύκολη κριτική: το Βελιγράδι, οι Κοσοβάροι, η Ουάσιγκτον και οι εταίροι της ακολουθούν πορείες που μοιάζουν να είναι με τα σημερινά δεδομένα υποχρεωτικοί μονόδρομοι.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ