Κοσσυφοπέδιο

Η κρίση στο Κοσσυφοπέδιο προσλαμβάνει πια διαστάσεις, οι οποίες εκ των πραγμάτων διεθνοποιούν το πρόβλημα. Οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Σέρβων έχουν προκαλέσει την αντίδραση των Δυτικών, αλλά η φόρμουλά τους είναι από τη φύση της αντιφατική και ασταθής. Είναι προφανές ότι εάν επιβληθεί καθεστώς αυτονομίας, θα αποτελέσει το πρώτο βήμα για απόσχιση. Ο Αλβανικός Απελευθερωτικός Στρατός έχει υιοθετήσει τη στρατηγική του ένοπλου αγώνα όχι για να επικρατήσει των σερβικών δυνάμεων, αλλά για να εκβιάσει τη στρατιωτική εμπλοκή της Δύσης. Οι Αμερικανοί, που παίζουν τον πρώτο ρόλο, πρωτοστάτησαν στην επιβολή οικονομικών κυρώσεων, αλλά εμφανίζονται επιφυλακτικοί σε μία στρατιωτική παρέμβαση του ΝΑΤΟ, γιατί, όπως δηλώνουν, δεν επιθυμούν να επικροτήσουν έστω και εμμέσως τις αποσχιστικές βλέψεις των Κοσοβάρων Αλβανών. Και κυρίως θέλουν πάση θυσία να αποτρέψουν την σχεδόν αναπόφευκτη επέκταση της φωτιάς στο ασταθές κράτος των Σκοπίων. Οπως φάνηκε πολύ καθαρά στη διαβαλκανική σύνοδο της Κωνσταντινούπολης, ο κ. Πάγκαλος όχι μόνον απέφυγε επιμελώς να ταυτισθεί με το Βελιγράδι, αλλά και εκμεταλλεύθηκε την ευκαιρία για να ωθήσει την ελληνική εξωτερική πολιτική σε πιο ισορροπημένες θέσεις. Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να έλθει σε σύγκρουση με τη Δύση για να υποστηρίξει την διαβλητή πολιτική των Σέρβων, πολύ περισσότερο όταν έχει μόνο να χάσει από την ανάφλεξη του Κοσσυφοπεδίου. Το ενδεχόμενο εγκατάστασης στη Βόρειο Ηπειρο Κοσοβάρων προσφύγων είναι ένας ορατός διά γυμνού οφθαλμού κίνδυνος, όπως μεγάλο πρόβλημα θα δημιουργήσει και το κύμα των προσφύγων που θα πολιορκήσει τα σύνορά μας με τη FYROM. Η Αθήνα ακολουθεί πολύ σωστά σταθεροποιητική πολιτική, γιατί αυτό υπαγορεύεται και από τις αρχές της και από τα ευρύτερα συμφέροντά της. Ακόμα και εάν ήθελε, άλλωστε, να εκμεταλλευθεί την κρίση για να προωθήσει δικές της διεκδικήσεις στην περιοχή, δεν διαθέτει πια τα αναγκαία ερείσματα.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΥΓΕΡΟΣ