Εναπομένουσες λύσεις
|
Τα συμβαίνοντα στην Ιονική και τα μη επιτυγχανόμενα στην Ολυμπιακή είναι εικόνες από το αύριο. Εάν η απόπειρα αλλαγής του ιδιοκτησιακού καθεστώτος σε μια τράπεζα και εκλογικεύσεως της λειτουργίας μιας αεροπορικής εταιρείας επέφεραν το χάος, δεν είναι δύσκολο να προβλεφθεί τι θα συμβεί, όταν επιχειρηθεί η αλλοίωση της μικροκοσμικής μας μακαριότητος με τομές στην ασφάλιση, την αμοιβή και την εργασία. Είναι βέβαιον ότι κανείς δεν θα ζητωκραυγάσει.
Δύο είναι οι επικρατήσαντες τρόποι προωθήσεως αντιδημοφιλών μέτρων: η πειθώ και ο πειθαναγκασμός. Την πειθώ ο πρωθυπουργός την αγνόησε ή την ανέθεσε σε διαφόρους παράδοξους κυρίους, πράγμα που είναι το ίδιο. Αλλά και τον πειθαναγκασμό μοιάζει να μην τον προκρίνει, αντιλαμβανόμενος προφανώς ότι ούτε οι εργαζόμενοι ούτε σημαντική μερίδα των βουλευτών του ούτε ο σκληρός πυρήνας του κόμματός του θα τον επέτρεπαν. Ετσι, για την προώθηση των σκληρών μέτρων, που θα ανοίξουν τις πύλες της ΟΝΕ, παραμένει αδιευκρίνιστη ποία είναι η επιλογή του πρωθυπουργού.
Το ζήτημα όμως, δεν είναι πλέον τι επιλέγει ο πρωθυπουργός, αλλά τι του απομένει να πράξει. Με την πάροδο της κάθε ημέρας, το στοιχείο του χρόνου καθίσταται όλο και περισσότερο πιεστικό. Ο ίδιος ο κ. Κ. Σημίτης θεωρεί ότι του αρκούν οι εναπομένοντες δεκαεπτά μήνες για να επιτύχει τους οικονομικούς του στόχους (φιλοδοξία ικανή να επιφέρει μελαγχολία και στους εκ πεποιθήσεως αισιόδοξους). Δεν είναι, όμως, έτσι. Γιατί όλα θα κριθούν, όπως άλλωστε ο ίδιος ο κ. Σημίτης διεκήρυσσε προ ολίγου μόλις καιρού, στις επικείμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές. Μετά τις οποίες θα διαμορφωθεί μία νέα ψυχολογία σε όλους, κυρίως δε στη Νέα Δημοκρατία, η οποία με τον αέρα του νικητού δυσκόλως θα αποφύγει τον πειρασμό επικίνδυνων υπερβολών.
Εάν ο πρωθυπουργός δεν επιθυμεί να πέσει λόγω αδρανείας, έχει τρεις λύσεις. Η πρώτη, να επιχειρήσει μίαν ηρωϊκήν έξοδο, με πρόωρες εκλογές, που θα του εξασφαλίσουν την ήττα, αλλά και το επιχείρημα ότι ευθύνονται οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι. Η δεύτερη, να απευθύνει μήνυμα προς τον λαό και να του μιλήσει στη γλώσσα της ειλικρινείας, έστω και εάν δεν την κατέχει καλώς. Και η τρίτη, να αποσπάσει, με πολιτικόν εκβιασμό, ψήφον εμπιστοσύνης από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ.
|
| |
