Αναμοχλεύσεις...

Η πρόθεση του Δημοτικού Συμβουλίου Αθηναίων να τοποθετήσει τον αδριάντα του Ανδρέα Παπανδρέου στο Πεδίον του Αρεως και, ενδεχομένως, να δώσει το όνομά του και στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, εγείρει εύλογες αμφισβητήσεις. Πρώτον, γιατί είναι προφανής η προεκλογική σκοπιμότης του δημάρχου κ. Αβραμόπουλου, ο οποίος έσπευσε να αποδεχθεί τη σχετική πρόταση του υποψηφίου κ. Μπέη. Δεύτερον, γιατί ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ είναι μία εντόνως αμφιλεγόμενη πολιτική προσωπικότης, χωρίς κανείς να αμφισβητεί ότι με τον τρόπο του «σφράγισε» την πορεία της Ελλάδος τις τελευταίες δεκαετίες. Ο οριστικός απολογισμός της πολιτικής διαδρομής του Ανδρέα Παπανδρέου, θα γίνει από τη νηφάλια πένα των ιστορικών του μέλλοντος. Η πρωτοβουλία του Δημοτικού Συμβουλίου, όμως, ανοίγει, εκ των πραγμάτων, την ακανθώδη αυτή συζήτηση. Η «Κ» ποτέ δεν έκρυψε τη διαφωνία της με τον πολιτικό προσανατολισμό του «παλαιού ΠΑΣΟΚ», χωρίς αυτό ποτέ να την εμποδίσει να επικροτήσει συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές και πράξεις των κυβερνήσεων Παπανδρέου, τις οποίες έκρινε ως θετικές για τη χώρα. Η δεκαετία του '80 είχε δραματικές συνέπειες για τη θέση της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Οι ιδεολογικοί πειραματισμοί είχαν αρνητικές επιπτώσεις, όχι μόνο στο επίπεδο της παραγωγικότητος και της ανταγωνιστικότητος, αλλά και στο επίπεδο της εργασιακής νοοτροπίας. Εκείνη ακριβώς την περίοδο, το συνδικαλιστικό κίνημα εκφυλίσθηκε σε συντεχνίες, οι οποίες έφθασαν στο σημείο όχι μόνο να αποσπάσουν απαράδεκτα προνόμια, αλλά και να ασκούν συνδιοίκηση. Εκείνη ακριβώς την περίοδο η πολιτική των παροχών εκτίναξε σε πρωτόγνωρα ύψη το δημόσιο χρέος. Εκείνη ακριβώς την περίοδο ο ήδη υπέρογκος κρατικός τομέας προσέλαβε διαστάσεις, που αντίστοιχες υπήρχαν μόνο σε χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και σε καθεστώτα του Τρίτου Κόσμου. Εκείνη ακριβώς την περίοδο συνετελέσθη μια ισοπέδωση αρχών και αξιών προς τα κάτω, η οποία επί μακρόν ακόμη θα ταλανίζει τη δημόσια και κοινωνική ζωή της χώρας. Την ώρα που επιτακτικό καθήκον ήταν η ταχύτερη προσαρμογή στο νέο ανταγωνιστικό περιβάλλον της Ευρωπαϊκής Κοινότητος, η Ελλάς έχανε συνεχώς πολύτιμο έδαφος. Οι κοινοτικοί πόροι, αντί να αποτελέσουν το καύσιμο μίας ταχυρρύθμου αναπτύξεως, κατά κανόνα σπαταλήθηκαν σε έμμεσες παροχές και διοχετεύθηκαν στην κατανάλωση. Το αποτέλεσμα ήταν να αποκλεισθεί η συμμετοχή της χώρας μας στο Ενιαίο Ευρωπαϊκό Νόμισμα και να αναζητούμε τώρα μια δεύτερη και χαριστική ευκαιρία εντάξεώς μας. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση Σημίτη ακολουθεί αντίστροφη πορεία, επιχειρώντας να ανακτήσει το χαμένο έδαφος. Οπως δεν είναι τυχαίο ότι οι κυβερνώντες ουσιαστικά έχουν στρέψει την πλάτη τους στον πολιτικό τους γεννήτορα. Η απόπειρα διαστροφής της Ιστορίας θα ήταν μικρής σημασίας, εάν δεν συνοδευόταν από μια προσπάθεια υπονομεύσεως του εθνικού στόχου, την ώρα που ο ελληνικός λαός αγωνίζεται να ανακτήσει την ισοτιμία της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.