ΠΡΟ-ΒΟΛΕΣ (06-11-97)

Το χάσμα

«Ελάτε στο Μέγαρο να ακούσετε κλασική και ελληνική μουσική», μας καλούσε πρόσφατα η Κάτια Δανδουλάκη σε τηλεοπτικό διαφημιστικό σποτ. Φυλλομετρώντας όμως το πρόγραμμα του Μεγάρου δεν βρήκαμε πουθενά την ελληνική μουσική, όπως τουλάχιστον την εννοεί ο μέσος -απαιτητικός- ακροατής με κλασική παιδεία. Τι σημαίνει άραγε για το Μέγαρο ελληνική μουσική; Πιθανώς δημοτική μουσική, ίσως βυζαντινή μουσική, οπωσδήποτε ελληνικό τραγούδι για πλατύτερο ακροατήριο και νεωτερική μουσική από συνθέτες της νεότερης γενιάς. Μένει ένα τεράστιο χάσμα. Της ελληνικής κλασικής μουσικής, που αντίθετα απ· ό,τι πιστεύεται και παράδοση έχει και συνέχεια. Μία παραγωγή 200 χρόνων που παρουσιάζεται αποσπασματικά, δίχως πολιτική προβολής της και σύνδεσής της με τον ευρωπαϊκό χώρο. Η ελληνική κλασική μουσική δεν είναι άραγε της μόδας; Δεν έχει άραγε κοινό; Αλλά το Μέγαρο έχει αποδείξει ότι δεν κινείται με εμπορικά κριτήρια, άρα η υπόθεση απορρίπτεται. Μήπως, λοιπόν, κρίνεται όλη αυτή η παράδοση ανάξια προβολής; Δεν μπορούμε να το πιστέψουμε. Αλλά, πού είναι οι Μάντζαρος, Καρρέρ, Λαυράγκας, Καλομοίρης, Ευαγγελάτος, Πετρίδης, Βάρβογλης, πού είναι ο Σκαλκώτας και ο Χρήστου, για να μείνουμε μόνο στους γνωστότερους από τους χθεσινούς; Κάποιες αραιές εκδηλώσεις για τον Ριάδη, τον Σαμάρα, τον Γ. Κωνσταντινίδη έμειναν μετέωρες, χωρίς συνέχεια. Μα υπάρχει και ο Μητρόπουλος, ακούγεται ο αντίλογος. Μήπως όμως σαν άλλοθι για σοβαρότερες παραλείψεις; Υπό μορφήν απορίας διατυπώνονται οι σκέψεις αυτές που εκφράζουν απλώς μία ευρύτερη αμηχανία πολλών μουσικών (για να θυμηθούμε τον «Παρατηρητή»), οι οποίοι προβλημαντίζονται για το μέλλον του μουσικού μας παρελθόντος.

ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ