Κύριο άρθρο της 06-11-97

Ζήτημα ήθους

Σε νέα φάση καταπτώσεως κινδυνεύει να περιαχθεί ο δημόσιος βίος της χώρας, εξ αιτίας του πολέμου φθοράς που ξέσπασε στους κόλπους του κυβερνώντος κόμματος, με αφορμή τη δημοσιοποίηση επιστολών, που είχαν σταλεί στον Ανδρέα Γ. Παπανδρέου και αποδίδονται σε συγκεκριμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Τα οποία, εν είδει καταδοτών, προειδοποιούσαν τον τότε πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ για τη δραστηριότητα, τους σχεδιασμούς ή και τις δολοπλοκίες συναδέλφων τους, στελεχών της κυβερνήσεως. Και, ασφαλώς, αυτό το γεγονός της εγγράφου καταγγελίας δεν είναι καινοφανές, ειδικότερα στο κόμμα των «συντροφικών μαχαιρωμάτων». Καινοφανής είναι η αξιοποίηση και εκμετάλλευση της υπάρξεως των επιστολών αυτών. Διότι η ανάσυρσή τους από το αρχείο Παπανδρέου και η διοχέτευσή τους προς δημοσίευση είναι προδήλως σκόπιμη και υπηρετεί σκοτεινές επιδιώξεις, που θα μπορούσαν να εκτείνονται από την απλή εκδίκηση έως την πολιτική εξόντωση των συγγραφέων τους και από την αυτοάμυνα έως την απόσπαση ανταλλαγμάτων, από εκείνους στην κατοχή των οποίων ευρίσκεται τέτοιας ισχύος εκρηκτική ύλη. Η υπόθεση αυτή είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτική για πολλούς λόγους, ο κυριότερος των οποίων είναι ότι αποκαλύπτει το ήθος επιφανών κυβερνώντων και κυβερνησάντων, θεσμικών και εξωθεσμικών. Η κ. Δήμητρα Λιάνη, υπό την ιδιότητα της συζύγου και γραμματέως του ασθενούς ηγέτου, με τη συναίνεση των συνήθως συναινούντων, κατέστη πόλος εξουσίας και τελικός χειριστής κρατικών υποθέσεων. Αλλά και τελικός παραλήπτης των εγγράφων, που απεστέλλοντο στον πρωθυπουργό. Εγγράφων, τα οποία και παρεκράτησε ως «δικαιούχος», καίτοι δεν απηυθύνοντο σε εκείνην, καίτοι ανεφέροντο στις υποθέσεις του κράτους και του κόμματος, καίτοι μεταξύ αυτών, φυσικώ τω λόγω, περιλαμβάνονται και κείμενα άκρως ευαίσθητα, πιθανότατα, ακόμη και για εθνικές υποθέσεις. Με χθεσινή έγγραφη δήλωσή της, υπεγράμμισε ότι δεν ευθύνεται η ίδια για τη διαρροή των επιστολών, που εκθέτουν και τους αναφερομένους και τους συγγραφείς τους. Εάν γίνει δεκτή η άποψη αυτή, τότε η κ. Λιάνη είναι δυνατόν να κατηγορηθεί ότι δεν είναι επαρκής στον ρόλο του φύλακος ενός υλικού τόσο ευαίσθητου, όσο το αρχείο Παπανδρέου. ‹Η ότι -από αφέλεια;- ενεπιστεύθη, ως μη ώφειλε, τις εμπρηστικές επιστολές σε πονηρούς τρίτους.
Το αρχείο Παπανδρέου ανήκει στην Ιστορία και στην Πολιτεία. Η δε κυβέρνηση οφείλει να εύρει τρόπους, ώστε να επιστραφεί εκεί. Αλλως θα φέρει την ευθύνη για το γεγονός ότι η σύζυγος ενός πρώην πρωθυπουργού, ηθελημένως ή αθελήτως, τείνει να καταστεί διά της κατοχής του, ρυθμιστής του δημοσίου βίου. Αλλά και για τον κίνδυνο, τμήματα του αρχείου αυτού να ευρεθούν σε χέρια δολίων -ή και εχθρών. Πρωτίστως, όμως, τίθεται το θέμα της δολοπλοκίας, στο οποίο φέρονται ως εμπλεκόμενα βασικά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, τα οποία σήμερα είτε μετέχουν της κυβερνήσεως, είτε κατέχουν κορυφαίες κομματικές θέσεις. Ανακύπτει, λοιπόν, μείζον ηθικό και πολιτικό ζήτημα για τον πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να εκκαθαρίσει τα του οίκου του και, κυρίως, να περιφρουρήσει το ήθος και το κύρος του φορέα της εξουσίας.